Supernormalsi

„Nie ma większego cierpienia, niż nosić w sobie niewypowiedzianą historię.”

Dzisiaj o bardzo ciekawej i inspirującej książce dotyczącej odporności psychicznej. Idąc za powyższym cytatem zawartym w książce, autorka przybliża nam historie kilkunastu osób, które pomimo ciężkich doświadczeń znalazły i uchwyciły się nadziei, że ich życie jest w ich rękach.

Polecam tę książkę szczególnie osobom które:

• Straciły kogoś bliskiego w wyniku śmierci, odejścia – np. rodzica czy opiekuna, brata lub siostrę
• Doświadczyły w swoim życiu przemocy fizycznej, psychicznej, a także seksualnej
• Doświadczyły dręczenia w szkole przez rówieśników, lub w domu przez rodzeństwo
• Zmagały się z uzależnieniami rodziców lub opiekunów
• Doświadczyły niedoboru podstawowych produktów jak jedzenie, czy ubranie.

Strach robi z naszym mózgiem naprawdę dziwne rzeczy. Często sprawia on, że ciężko jest nam opowiedzieć swoją historię. Coś w środku krzyczy, że trzymanie jej w sobie jest dużo bezpieczniejsze, bo dzięki temu utrzymamy obraz siebie jako całkowicie „normalnych” – takich jak reszta czy też jakich jak większość.

Więc trzymamy te tajemnice i… czujemy się dużo bardziej „nienormalni” niż „normalni”, a co dopiero „supernormalni”. W swojej głowie stajemy się antybohaterami. O ironio!

Autorka w bardzo przystępny sposób pokazuje nam, że niezależnie od bagażu doświadczeń jaki posiadamy, jesteśmy cenni i wartościowi. Niezależnie od tego, co nas spotkało, możemy ćwiczyć swoją elastyczność i odzyskać utracone siły.

Wiecie, to nie jest książka w stylu – od zera do milionera. Jest bez skrajności, przystępna każdemu z nas. Osobiście bardzo sobie cenie  właśnie taką jej „normalność”, w moim rozumieniu taką LUDZKOŚĆ.

Bo właśnie cały sekret tkwi w tym, że wcale nie musimy wskakiwać w wir wielkich sukcesów, wielkich osiągnięć, które będą nas chroniły przed pociskami z przeszłości. Możemy żyć „normalnie” a wręcz „supernormalnie”, w zgodzie ze sobą. Tak po prostu.